martes, 12 de mayo de 2009

Sentimientos

Veréis, cuando veo una película en la televisión, no dejo de sentirme un poco tonta, porque en el instante en que dan los anuncios, sé que medio millón de personas vamos a hacer pis, y otro medio se levanta para llamar por teléfono, hacerse un bocadillo o lo que sea. Y eso de hacer pis cuando lo "ordena" la tele... aunque tenga ganas, me hace sentir como una tonta. En cambio, leer un libro es puro individualismo, un acto de amor total, porque estás tú sola con el libro. Es muy difícil que alguien lea el mismo libro en el mismo momento, aunque no imposible; pero sí es casi imposible que lea la misma página, y ya es absolutamente imposible que aunque lo haga, sienta lo mismo. Ésa es la clave. Si no sentimos nada, estamos muertos.

viernes, 24 de abril de 2009

Desaparecer

Esperando algo que nunca llegará, pero sigo teniendo esa pizca de esperanza, porque si no se tiene eso...¿Qué te queda?

sábado, 11 de abril de 2009

Nada es para siempre

Todo se acaba, como un atardecer de primavera. Tu has sido mi mas precioso atardecer, y ahora mientras tu te vas, yo me quedo mirandote como una boba sin poder hacer nada por evitarlo.
Te quiero, no sabes cuanto. Sin ti los atardeceres se vuelven noches frías y yo sigo esperando a que el amanecer me envuelva para vivir otro dia mas de la maldita rutina. Los dias se hacen largos y pesados. No dejo de pensar en ti. Recuerdos que me bombardean por alla donde paso. Todo me recuerda a ti. No voy a poder pasar ni un solo minuto mas sin poder besarte, sin poder abrazarte, sin poder dormir contigo...Me estoy muriendo.

viernes, 3 de abril de 2009

Era

Era como el sol a la mañana luna blanca en soledad, prohibida entre las manzanas. Sabe que esta dentro de mis sueños mi pecado original que me condena y me salva. Era la lluvia de madrugada calida como un fogón, era fiera como una pantera y suave como el algodón. Era siempre primavera.
Se marchó, se fué por donde habia venido y no volvió, y me ha dejado con dos tazas de café, y un papel que dice adiós y una foto de carnet, y el alma llena de pena.
Siempre me despierto por la noche no puedo dormir, se me queda el alma en vela y sueño despierto con recuerdos que quieren salir, tengo la memoria llena. Fué una noche negra y prisionera de una carcel de cristal, y yo sigo preguntando pero nadie sabe donde está, nadie tiene la respuesta.
Era la lluvia de madrugada calidad como un fogón, era fiera como una pantera y suave como el algodón. Era siempre primavera.
Se marchó, se fué por donde habia venido y no volvió, y me ha
dejado con dos tazas de café, y un papel que dice adiós y una
foto de carnet, y el alma llena de pena.

jueves, 2 de abril de 2009

Así no me ayudas

Un dia me dijo alguien (no recuerdo quien) que los recuerdos se quedan siempre contigo.
¿Que hago con los recuerdos que no quiero? ¿Tirarlos por la taza del wc? Quizás no pude ganar a los malos momentos, quizás sea una blandengue...O quizás no.
Quizás la culpa fué mia por hacer tonterias, o la tuya por levantarte de ese banco.
Quizás la culpa fué mia por no ir detrás, o tuya por levantarte de ese banco.
Quizás la culpa fué mia por darlo todo perdido, o tuya por levantarte de ese banco.
¿Cuantos errores he cometido en mi vida? Y sin embargo tú...Tú siempre cometes el mismo error, levantarte y hacer como si no pasara nada. Pero una vez el error vuelve a ser mio, por ser tan tonta de esperarte siempre.

Como dicen...

...mas vale solo que mal acompañado.

martes, 17 de marzo de 2009

Sabes que pasa...?


Sabes que es lo que pasa? Que me perdiste el dia que me dejaste ir. Yo no podia vivir sin ti y tu me remplazaste. Pero ahora me doy cuenta y miro hacia atrás y pienso: ¿Por qué sufrir tanto por una persona a la qual no le importas? ¿Por qué vivir de recuerdos? Los recuerdos se quedan en eso, RECUERDOS, etapas del pasado, momentos que no dejan de significar muchisimo. Pero esos recuerdos hay que enterrarlos. Aunque...dicen que el pasado siempre vuelve. Yo lo he podido comprobar, y efectivamente, es totalmente cierto.

Ahora eres tu quien viene detrás de mi, quien me ruega esos te quiero, quien me dá esos besos.

¿Arrepentimiento quizás? No, mas bien perder el tiempo. Lo siento, pero yo ya no quiero nada de ti, absolutamente nada.

sábado, 14 de marzo de 2009

Temps

Per a tot hi ha el moment,
i un temps per a cada cosa sota el sol.
Temps d'infantar i temps de morir,
temps de plorar i temps de riure,
temps de lamentar-se i temps de ballar,
temps de llançar pedres i temps d'aplegar-ne.
Temps d'abraçar i temps d'allunyar-se de les abraçades,
temps de callar i temps de parlar,
temps d'estimar i temps d'odiar,
temps de guanyar i temps de perdre...

Día de Invierno


Fué un día de invierno, pero parecía pleno verano. Se respiraba una brisa acojedora que creaba un vacío de calma. Eran las 14:37 exactamente y me asomé al balcon. Me paré a contemplar todos y cada uno de los detalles que ese bello y grande parque me ofrecía. A mi derecha habían dos obreros acabando el trabajo de la fachada mientras uno a otro le pedía agua. A mi izquierda unos niños jugando al futbol y otros jugando en el parque. Ese paisaje me dio mucho a pensar. Sentí la necesidad de ir a tumbarme debajo de un arbol mientras miraba al cielo azul, y de vez en cuando alguna hoja caía sobre mí. No hay nada como sentir que esa pizca de aire te rozaba la cara, que esa pizca de aire te hacía sentir mejor, que esa pizca de aire era una pizca de vida.